N'oluyoruz?

İntiharlar, uyuşturucu trafiği ve kullanımları, husumetli ailelerin birbirlerine bıçaklı saldırıları, yolda yürüyen vatandaştan sigara isteyip sigara vermeyen vatandaşın bıçaklanması, çarşıda gezerken “ne bakıyon” kavgaları, trafikte “yol benim hafız” kavgaları, karısının yanında olan adama saldırılar, yasak aşklardaki normalleşme, kapkaçlar, soygunlar, hayvan katliamları, çevreye ve doğaya zarar, hilafet tartışmaları, dinlere karşı saygısızlıklar, çocuk istismarcıları, kadın cinayetleri, azgınlık ve sapıklıklar vb…

Ve sadece konuşuyoruz, elimizi uzatamıyoruz, gönlümüzü veremiyoruz. Sadece sosyal medyada lanetliyoruz ve tekrar kendi işlerimize dönüyoruz.

Ertesi gün mü hemencicik unutuyoruz…

Harbiden ne oluyor bize?

Biz böyle değildik!

Büyüklere saygıyı eksik edilmezdi. Onlara yardımcı olunurdu. Herkes birbirine güzel sözler söylerdi. Büyüklerine ve hasta olan tanıdıklarını ziyaret etmek bir görevdi.
Hatta belki garip gelecek size ama başarılı olan kişiler tebrik edilirdi.

Konuşmaya başlamadan önce başkalarının konuşmasının sonlanması beklenirdi. Kurallara uygun, hoşgörülü ve iyimser davranılırdı. Eleştiriler yerinde ve doğru zamanda yapılırdı. Kıyafetlerin yerine göre doğru olmasına özen gösterilirdi.

Başkalarını rahatsız edici davranışlarda bulunmamak için yarış yapılırdı.

Verilen sözde durmak namus meselesiydi. Gerektiğinde özür dilemek büyük onurdu, saygıyla karşılanırdı. Özel konuşmalar dinlenmezdi, kulak misafiri bile olsa orda kalırdı kelamlar.

Uygun olmayan el ve söz şakaları kesinlikle yapılmazdı.

Edep vardı, görgü vardı.

90’lı yıllara kadar her şey çok güzeldi.

Çok uzak gibi gelse de bunlar teknolojinin giriş yaptığı 90 lı yıllardı. Ne olduysa bundan sonra oldu ama ne oldu anlamadık.

Ortamlarda söylenen “eskiden böyle değildi, şu cep telefonları çıktı mertlik bozuldu” diye…

Toplum bir suçlu arıyordu günah keçisi de teknoloji oldu.

Ben sizinle tam olarak aynı kanaatte değilim. Muhakkak ki teknolojinin eksileri oldu hayatımızda.

Peki! Bizim suçumuz hiç mi yok.

Öyleyse niye kimse kimsenin derdiyle dertlenmiyor.

Bencillik almış başını gidiyor.

Görmemişlik seviyesi nirvanayı yaşıyor.

Dedikodu, fitne ve fesatlık meslek olmuş.

Gösteriş budalası olmuşuz.

Birbirimize güvenmiyoruz bile.

Herkes kendi doğrusunu anlatır oldu.

Ne olacak “O” yapıyor bende yaparım bu benim hakkım kafası…

Herkesin birbirine anlamsız raconları…

Ne bir saygı kalmış, ne de selam.

N’oluyoruz!

İstikametimizin yörüngesi mi değişti.

Özellikle gençlere sesleniyorum; Bir silkelenin, kendinize gelin!

Derdiniz nedir sizin.

Bakınız büyükleriniz, amcalarınız ve abileriniz daha ölmedi.

Bilin istedim!

Hadi! Önümüz kurban bayramı; unutalım her şeyi. Daha düzgün bir başlangıç yapalım hayata. Eskisi gibi olmasa bile daha ılımlı, sağ duyulu, saygılı olmaya çalışalım bunu cidden başarabiliriz.

Ramazan bayramında elimizden geldiğince sosyal mesafe kurallarına uyduk. Bu bayramda da aynı hassasiyeti gösterelim. Geleneklerimize uygun değil ama yine de el öpmeyelim, birbirimize sarılmayalım! Gönülden kutlayalım birbirimizi. Ayrıca kırgınlıklarımızı kaldıralım ortadan.

Kurban bayramınızı en içten dileklerimle kutluyorum. Rabbim kurbanlarınızı ve dualarınızı kabul eylesin.

Kalın Sağlıcakla…