Meydan Okumayı Kabul Ediyorum

Meydan Okumayı Kabul Ediyorum!

Eksiliyoruz, korkuyor kahroluyoruz. Her gün hayal gücümüzü zorlayan, “daha da kötüsü olamaz artık” varsayımlarımızı boşa çıkaran olaylar yaşamaya başladık...

Ölen insanlığımızdı, ölen isimleri buraya sığmayacak binlerce kadındı. Geriye kalan neydi peki? 

Ya da kalan var mıydı?

Kadın cinayetlerinin artık her gün yaşandığı, her bir gün daha acı dolu bir haber manşeti olduğu bugün; biz kadınlar “Ya benim de başıma gelirse?” düşüncesinden çıkamaz olduk.

Biliyorum hepimiz içten içe düşünmüşüzdür, Pınar’ın, Şule’nin, Özgecan’ın yerinde ben de olabilirdim diye! Olamaz mıydık? Onlar da senin benim gibi normal sayılan hayatları olan genç kızlar değil miydi? Ama olmadı ve bir şekilde yaşıyorsun, yaşıyorum. Öyleyse bir şeyler yapmanın tam sırası.

Fotoğraflarımızı paylaştık, kadına şiddete meydan okuduk. Hatta küresel düzeyde sesimizi duyurduk ve şimdi herkes Türk kadınının gücünü konuşur oldu. 

Farkındalık adına yapılan bu eylemin devamı da gelmeli, Türk kadını geçmişinden aldığı güç ile benliğine dönmeli. Ne de olsa bunu yapmamızın amacı en güzel fotoğraflarımızı paylaşmak değildi! Kadının gücünü hatırlatmaktı. Bırakın da özgürce yaşayalım, bırakın da öldürülme korkumuz olmadan, istediğimiz gibi yaşayalım, bırakın da artık kadınlar ölmesin demekti.

Ve sen değerli hemcinsim,

Çalışıp iş kadını olmak istiyorsan çalış, evinde oturmak istiyorsan otur, istediğini söyle, istediğin gülücükleri saç, istediğin gibi yaşa! İster çocuk yap, ister kariyer. Hatta istersen ikisini birden yap. Yalnızca, attığın her adımda gücünü hatırla. 

Aslında gün karamsar olma günü değil, bakmayın fotoğraflarımızı kararttık ama “gün birlikte tüm bu baskıyı aşma günü”dür.

Hadi kadının gücünü onlara bir kez daha hatırlatalım!